Nananangis ang langit ngayong wala ka, sinta,
Mga bitui’y nahihimlay sa pikit mong mga mata,
At ang buwan nama’y humayo upang hagkan ka,
Kapiling mo ang kalawakan sa iyong pag-iisa.
Nananangis ang langit ngayong wala ka, sinta,
Mga bitui’y nahihimlay sa pikit mong mga mata,
At ang buwan nama’y humayo upang hagkan ka,
Kapiling mo ang kalawakan sa iyong pag-iisa.